Dla Zbioru Pustego natura to uprzywilejowane miejsce spotkań, surowiec i model wspólnych działań. Fotografie opuszczonych przestrzeni – zrealizowane tuż przed burzą podczas wyprawy w góry – stają się w oczach widza miejscami zdarzenia, które jeszcze się nie odbyło i pozostaje tylko rozszyfrować jego zwiastuny. Sklepienie jaskini czy napięcie liny nad brzegiem rzeki odsyłają do sił analogicznych do zbliżającego się zjawiska atmosferycznego. Procesy rozwarstwień geologicznych i organiczne osady wpisują się jednak w czasy, których nie obejmuje zmysłowe doświadczenie i pozostają poza polem widzenia. Nadchodząca burza, która spełni się dopiero w błysku pioruna, stanowi metaforę aktu fotograficznego. Pomimo tego, że przez obraz przechodzi dynamika gromu, akt ten zawsze zatrzymuje tu i teraz, które natychmiast znika, i ostatecznie obraz uwidacznia nieobecność. Wydaje się zatem, że zdjęcia Zbioru Pustego kwestionują możliwości zobrazowania wspólnego doświadczenia i relacji wobec natury tylko za sprawą fotografii. Jednak w działalności wspólnej w przestrzeni wystawy udaje im się uciec przed tym paradoksem. Poprzez umieszczenie w niej obiektów natury, takich jak belemnit czy suche gałęzie ułożone w konstrukcję szałasu, przestrzeń staje się autentycznym polem do połączenia ich indywidualnych energii.